Kunst in Beeld (13): Corinne Boureau

Zondag 6 november is er weer Culturele Zondag Doesburg. Elke maand zet DoesburgDirect.nl een van de deelnemers in de schijnwerpers. Dit maal in de rubriek Kunst in Beeld aandacht voor de Frans Nederlandse kunstenaresse Corinne Boureau.

Wat is er bijzonder aan uw atelier?
Mijn atelier is gebouwd in een oude hooizolder van een voormalige stadsboerderij uit de 18e eeuw. Mijn werkplaats lijkt op een omgekeerd schip door de oude balken die in de dakconstructie gebruikt zijn. Deze balken zijn afkomstig van kromgroeiende bomen die men vroeger gebruikte om dakspanten uit één geheel te verkrijgen. Aan de straatkant verbindt een raampje – het vroegere hooiraam – mij met de stad en aan de andere kant brengen grote dakramen een serene sfeer en veel licht in de ruimte, noodzakelijk voor mijn concentratie.

De tuin, achter onze stadsboerderij en de tuinen van de buren, vormen samen het ‘groene hart’ van Doesburg. Dit kleine beschutte natuurgebiedje barst van het leven en in mijn tuin functioneren de planten en de vijver als een mini ecosysteem. Deze zeer bijzondere plek betovert mij het hele jaar door. De tuin is de inspiratiebron voor mijn beelden en mijn schilderijen en de appelbomen doen mijn terug denken aan Frankrijk en Bretagne waar ik oorspronkelijk vandaan kom.

Welke expositie is er nu te zien?
Mijn atelier is geen expositie ruimte, maar in het kader van de culturele route stel ik mijn werkplaats open voor het publiek. Op dit moment werk ik aan de thema “Haar”. Door de geschiedenis heen staat ‘haar’ symbool voor kracht en verleiding. Zo verwijst de Griekse mythologie naar het weelderige haar van godinnen zoals Aphrodite, die haar naaktheid bedekt met haar lange blonde haar.

Haar is voor mij een allegorie van literaire waarde en doet mij denken aan een doolhof, deels intiem verbonden aan ons lichaam, maar tegelijkertijd soepel en vrij. Het lijkt zijn eigen weg te kiezen… De godinnen die ik in mijn schilderijen toon dragen bijzondere kapsels: de lokken zijn verweven door takken waarop vogels komen rusten. Ook schilder ik vaak libellen die aan de vlecht hechten als sieraden van moeder aarde. Soms neemt het haar, het kapsel, de vorm aan van een nest of een kooi voor merels of vlinders die fladderen als stille muziek…

Als ik schilder ga ik terug naar de bron. De mens is één met de natuur en in poëtische zin zit de natuur nog steeds in ons. Wij slepen allemaal de geschiedenis van de plant en de dieren met ons mee. Onze tranen zijn het zout van de zee. De zee waar de mens uit vandaan komt. De mens heeft het licht gezien dankzij de planten. Mythen en kunstuitingen dragen deze boodschap uit. Het zit in ons collectieve geheugen.

Hoe belangrijk is kunst voor Doesburg?
Doesburg straalt van geschiedenis en de schoonheid van de stad en trekt veel bewonderaars naar zich toe. Schoonheid appelleert aan de contemplatie en in een mooie omgeving is het vanzelfsprekend dat aandacht wordt besteed aan kunst. Doesburg heeft dus alle potentie om zich te profileren als culturele stad. Het is wel van belang dat er genoeg ateliers beschikbaar zijn voor getalenteerde kunstenaars die zich willen vestigen in onze stad.

Hoe kunstminded is de Doesburger?
Tijdens mijn exposities in de ‘Raadskelder’ in het stadhuis zie ik verrassend veel Doesburgers langs komen. De universele boodschap in mijn werk lokt gepassioneerde discussies uit over de relatie tussen de mens en de natuur. Tijdens de gesprekken merk ik door de reacties van de bezoekers dat er een grote interesse in kunst bestaat. Zelf geniet ik erg van het filmhuis in het ‘Meulenhuus”. De vereniging het Badhuis draait uitsluitend op vrijwilligers.

Ik heb veel bewondering voor de wijze waarop deze filmliefhebbers zich inspannen voor Doesburg. Iedere week lukt het hun om een juweeltje van film te tonen aan het publiek. Soms begrijp ik niet dat ondanks alle geweldige inzet van iedereen zo weinig mensen aanwezig zijn in de zaal van deze bijzondere bioscoop. Een schilderij is een venster op de wereld, maar een film op het grote doek met de muziek die je overdondert, appelleert aan alle zintuigen…

Ik geniet ook van het Lalique Museum (bijna om de hoek van mijn atelier). Ik heb sinds kort Benjamin en Santino leren kennen en hun prachtig collectie aan glaswerken van René Lalique. De vazen van de glaskunstenaar zijn adembenemend mooi en zijn oeuvre heeft de tijd overleefd,  ook letterlijk als men beseft hoe kwetsbaar glas is. Zijn werk spreekt mij aan omdat Lalique geïnspireerd werd door elementen uit de fauna en de flora, maar ook van de vrouwvormen. Hij had, net als ik, een enorme passie voor de natuur.

Waar kennen we Corinne Boureau nog meer van?
Na een lange en bewogen carrière als beeldend kunstenaar in Rotterdam ben ik nu twaalf jaren werkzaam in Doesburg. Mijn tuin en appelbomen zijn een bron van inspiratie en een ideale plek om te kunnen werken in alle rust. Doesburg is voor mij ook een springplank voor mijn internationale carrière als kunstenaar. Ik exposeer in de Verenigde Staten, maar vind het belangrijk om mijn werk regelmatig te laten zien aan mijn stadsgenoten. Afgelopen lente had ik een expositie in de prachtige ruimte van de ‘Raadskelder’ in het stadhuis van Doesburg en de hele zomer door in het Bovenhuys.

Vertel nog eens iets verrassend over uzelf.
De natuur is de openheid naar de zintuigen, naar de verbeelding, het denkbeeld en de schoonheid. Het is mijn gids, de kiem van de emotie ligt bij haar en ik blijf haar trouw…

Ik heb sinds kort het schrijven ontdekt en het is fascinerend om te spelen met woorden die net als kleuren stralen.. Werken aan een roman is een proces dat intense concentratie vereist en biedt tegelijkertijd een waanzinnig genot. Voor mijn part doe ik er zeven jaren over…

Ik heb de indruk dat ik nooit genoeg krijg om nieuwe kennis te vergaren en mijzelf te blijven ontwikkelen.

Ik hoop te kunnen leren tot mijn tachtigste en ik ben dus niet bang om oud te worden. Het wordt gezegd dat kunstenaars langer leven omdat ze nieuwsgierig zijn. Het is mijn overtuiging dat blijvende nieuwsgierigheid  en blijvend leren het beste medicijn is!

Alles wat ik doe, is een ode aan de natuur en het doet mij pijn dat de mens zich gedraagt als een schadelijke parasiet. De aarde behoort niet tot de mens, maar de mens maakt deel uit van de fragiele keten van het leven. Elke minuut verdwijnt een primair bos voor altijd en de schade is te vergelijken met een bibliotheek die elke minuut waardevolle manuscripten verbrandt. Eén op de vijf dieren en planten is bedreigd met uitsterven door de menselijke activiteit, ongecontroleerd en grenzeloos…

Als kind hebben planten en dieren mijn verbeeldingen gevoed: het koolmeesje, de wilde orchidee, de potvis, de grizzly… Alle kinderen hebben het recht om op te groeien met deze rijkdom! Men moet zich bewust worden dat als de ijsbeer verdwijnt men een stuk van zijn fantasie amputeert en als de sequoia boom verdwijnt men een stuk van zijn vrijheid afneemt. Bij elke verdwijning amputeert men steeds dieper in zijn verbeelding.

Om de planeet in nood te helpen kunnen wij elke dag in elk van onze dagelijkse keuzes werken aan de opbouw van een samenleving die de mens en de natuur respecteert.

Ik zou graag een Native Amerikaanse legende  willen vertellen, de legende van de kolibrie:

“Een grote brand verslindt een bos. De dieren kijken hulpeloos naar de ramp. Alleen de kolibrie probeert de brand te blussen met een druppel water in zijn snavel. Op een gegeven moment zegt het gordeldier geërgerd door het heen en weer vliegen van de kolibrie: “ denk je echt dat je met deze druppel water de brand kan stoppen?”.

De kolibrie antwoordt: “ Ik weet het, ik ben klein, maar ik doe mijn deel!”…

De planeet, onze tuin, is nu onze verantwoordelijkheid en als individu zijn wij niet machteloos want alle druppels kunnen veranderen in een waterval…

Corinne Boureau
www.corinneboureau.nl

Fotografie: Joost de Wolf / JdW Fotografie uit Doesburg