Als een hond aan een touw loopt een moeder met twee kids van rond de acht jaar aan een tuigje over de straten van Doesburg. Voor haar loopt een man met vergelijkbaar materiaal zijn hond uit te laten. De twee kinderen trekken aan het touw maar hebben het snoer van de dwangbuis nog net niet geklemd tussen de tanden, zoals honden dat veelal wel hebben. Sinds wanneer is het een gewoonte dat kinderen praktisch onhandelbaar zijn en dergelijk zwaar geschut als een tuigje ingezet moet worden om ze onder controle te houden?
In mijn jonge jaren keek ik “Boes Boes” of “Dommel”. Rustige, bijna slaapverwekkende programma’s met altijd een moraal en een educatief momentje. Deze kenmerken zijn niet terug te vinden in de hedendaagse ‘kindertelevisie’. Het is verontrustend hoe geprikkeld onze jonge jeugd wordt en ik heb eerder het idee dat het ze kwaad doet dan goed. Gemakkelijk is het wel he? Lekker uitslapen op zaterdag en de kleintjes voor de buis zetten met fris en chips.
Heeft u wel eens met gezond verstand een ‘tekenfilm’ op een zender als Cartoon Network gepoogd te volgen? Ik wel. Gevolg was hoofdpijn. Flitsende beelden, felle kleuren, enkel geschreeuw en geen scene langer dan twee seconden. Het is een grote “rugzakjes-kweekvijver” geworden die kindertelevisie. Geen wonder dat ze aan een touw moeten als je ze uitlaat. Zijn er nog ouders die kinderen laten lezen? Het is zelfs onderzocht en bewezen dat te veel televisie voor de jeugd een remmende werking heeft op de ontwikkeling van het kind en uit kan monden in overgewicht, sociale achterstand, en ja: ADHD.
Niet alleen ik denk dat we lekker op weg zijn de jeugd te vergallen met pulp. Ook neuroloog Peter van Domburg en arts-filosoof Hugo Verbrugh zijn naar aanleiding van een boek van de arts Frits Wilmar sceptisch over het aanbod en de hoeveelheid van de televisie die gericht is op kinderen. Allerlei nadelige gevolgen zijn volgens hen mede toe te schrijven aan (te) veel televisie. Hugo Verbrugh zegt zo dat ‘Televisie leidt tot een soort autisme’. Ook leuk.
Veel tv en een stevig tuigje bij het uitlaten zal vast resulteren in hele trouwe en loyale kinderen, soms ietwat hyperactief of autistisch, maar ach dan geef je toch een ferme ruk aan het touw? Net als bij uw hond.
Februari 2013 was de maand dat ik Hans Bleker met mijn vriendin introk in een leuk appartement aan de Kerkstraat in Doesburg. We zijn hier terecht gekomen vanwege het werk van mijn partner. Ik zelf ben in beginsel een tijdje op zoek geweest naar werk en heb her en der geprobeerd aan te sluiten bij bedrijven. Ik werk inmiddels bij Axios Dragers als regio-manager. Een bedrijf dat studenten uitleent om specifieke diensten te verlenen bij uitvaarten. Ik heb een maand of tien mogen schrijven in de Regiobode als ‘De Nieuwe Doesburger’ wat ik met veel plezier heb gedaan. Gelukkig heb ik nu een nieuw podium mogen vinden bij Doesburg Direct als blogger. Zo kan ik gelukkig toch nog mijn ei kwijt.
