Ja, ik weet het… er zijn een aantal maanden verstreken na het verschijnen van mijn laatste blog. De redenen hiervoor zijn: ziekte en mijn nieuwe rol als “mantelzorger” voor mijn moeder.
Omdat er gek genoeg in de hele wijde omtrek van Rotterdam Rijnmond geen crisisopvang was in december 2014, heb ik de week voor de kerst mij suf gebeld met instanties in de regio van Doesburg. Ondanks dat mijn moeders eigen huisarts hiervoor zijn stinkende best heeft gedaan, zou er pas na 3 weken plek voor haar zijn. Gezien de urgentie, was dit voor ons als kinderen, geen optie. Uiteindelijk had ik een plek voor mijn moeder van bijna 88 gevonden in Intermezzo in Dieren (voormalig Gelders Hof).
Eigenlijk was dit best wel dubbel; aan de ene kant een schuldgevoel om haar naar de opvang te brengen met een koffer met kleding en wat eigen spulletjes. Aan de andere kant was het ook een grote opluchting, omdat we nu wisten dat ze in goede handen was en vooral veilig. Niet meer angstig zijn, niet meer op straat dolen, maar vooral dat er voor haar gezorgd werd.
Ik hoor je al zeggen: “Had je dat dan niet eerder gezien”? Ja, ik had het al veel eerder gezien. “Had je niet eerder kunnen ingrijpen?” Nee, ingrijpen kan helaas niet zo maar omdat ze haar vuilnis een week lang niet buiten zet. “Had je niet vaker kunnen gaan”? Misschien, maar door mijn eigen beperkingen op dit moment en mijn gezin en bedrijf, was 1x per maand afreizen voor een weekend bij haar haalbaar. Wellicht dat dit voor een aantal mensen herkenbaar is?
Sinds haar heupoperatie in januari 2013 was er de maanden daarna niets aan de hand. Ik werd mij in de zomer van 2013 bewust van de eerste symptomen van het D-woord. Ja, ik noem het het D-woord, omdat officieel de screening naar mijn moeders toestand is afgerond, maar het officiële gesprek met het bespreken van de uitslag is nog niet geweest.
Niet meer opruimen van kleding, boodschappen. Het niet meer schoonmaken van haar badkamer, keuken, e.d. Schone en vuile was lagen door elkaar. Verhalen wel 7x herhalen in een uur tijd. Wel aankopen van houdbare voeding, maar dit niet eten. Overal een antwoord op hebben, hoe onlogisch en vaag het ook is. Geen eetbare voeding in de koelkast of vriezer, maar volgestopt met koekjes en chocola. Ja, voor sommige mensen zou dit zo maar de eerste levensbehoeften kunnen zijn.
Helaas werd bij binnenkomst op de crisisopvang bij mijn moeder geconstateerd dat ze uitdrogingsverschijnselen had en de verkeerde voeding had binnengekregen. Gek genoeg voelde ik me verantwoordelijk hiervoor, wat had ik anders kunnen doen? Na een goed en intensief gesprek met mijn moeder’s EVV-er, bleek dus dat dit niet het geval was. Het verraderlijke van D., is dat iedere patiënt anders reageert. Mijn moeder heeft dit altijd met haar woorden kunnen verbloemen.
“Ach meid, ik eet iedere dag een pak roerbakgroenten. Ach kind, ik drink genoeg. Je bent toch geen hele dagen hier toch? De slager uit de buurt geeft mij iedere week kleine biefstukjes.” Ja… en zo ging dat bijna 1,5 jaar “goed” totdat haar lichaam en geest gingen protesteren.
Op dit moment gaat het eigenlijk heel goed met haar. Ze is fysiek erg opgeknapt door de continue zorg in Intermezzo, en heeft praatjes genoeg. Ook heeft ze een vriendin in de opvang gemaakt en noemen ze hen nu Jut & Juul. Ik kom 2x per week bij haar langs om koffie te drinken, een praatje te maken en haar vuile wasgoed mee te nemen. Of ik haal haar op voor een dagje bij ons thuis. Maar aan de andere kant is ze nu ook zo voor haar gevoel opgeknapt, dat haar huis in Rotterdam lonkt.
Ze reageert boos, geërgerd en rigide als ik haar probeer te vertellen dat dat voorlopig niet kan of misschien helemaal niet. “Hoezo kan ik niet naar huis? Ach kind, je bent niet goed bij je hoofd, ik kan prima voor mij zelf zorgen hoor. Jullie liegen allemaal!” “Ja mam, is goed. Zullen we een kopje koffie gaan drinken? Ja lekker, met extra melk graag.”
Sterkte!