Van 10 tot 18 oktober is er de week van de pleegzorg. Nog altijd wordt een pleeggezin gezien als het beste alternatief voor kinderen die niet bij hun eigen ouders kunnen opgroeien. En nog altijd zijn er te weinig gezinnen. Journaliste, pleeg- en adoptieouder Anneke de Bundel interviewde voor DoesburgDirect.nl pleeggezinnen over het waarom. Vandaag het verhaal van Daan Remmers & Mascha Gronouwe.
Poes Freek lig opgerold in het zonnetje. Onder de trap in de kamer snurkt een hond. De 2,5 maand oude baby Lowie zal het allemaal worst wezen. Die ligt diep in slaap en heeft geen weet van herfstige middagzonnetjes of snurkende honden.
Baby Lowie heet eigenlijk geen Lowie. Maar als je al op je derde levensdag uit huis bent geplaatst en in een pleeggezin terechtkomt, heb je wel enig recht op privacy.
Het ging allemaal razendsnel die zomerdag toen de pleegzorg naar Daan en Mascha belde. Of ze een baby konden opvangen? Hoelang kunnen we hier over nadenken?”, had Daan nog gevraagd. Een paar uur later stonden ze met een pasgeboren baby in hun armen. “Want ook dat kan pleegzorg zijn. Als je voor crisisopvang openstaat, kun je binnen enkele uren na een telefoontje een kind in huis hebben.
Uithuisplaatsing
Een arts in het ziekenhuis die kort na de bevalling aan de bel trekt, omdat hij twijfelt of de ouders de zorg aankunnen, zo begint Lowie’s levensverhaal. Het pleegverhaal van Mascha en Daan begint ergens 2009 als ze het verzoek krijgen twee kinderen op te vangen. Van 18 maanden en vijf jaar oud. Een achterneefje en een achternichtje. De reden dat Daan en Mascha worden gevraagd is dat bij uithuisplaatsing altijd eerst wordt gekeken of er familie of vrienden zijn die de kinderen kunnen opvangen. Opvang moet, als het kan, zo dicht mogelijk bij huis gebeuren.
Bijna een jaar zorgen ze voor de kinderen. Het was niet altijd makkelijk, dat zullen ze niet onder stoelen of banken steken. “Toch”, zegt Daan, “gaf het veel voldoening. “Juist die kleine dingen. Ik weet nog dat ik met de kleine op de arm z’n zusje naar school bracht. Een paar dagen nadat de kinderen bij ons geplaatst waren. “Hé kijk, het jongetje lacht”, had iemand gezegd. “We hebben hem nog nooit zien lachen.”
Leven in de brouwerij
Als de kinderen na een klein jaar elders gaan wonen, is bij Daan en Mascha het idee gerezen zich voor pleegzorg aan te melden. Mascha: “Het was ineens zo stil en ook onze dochter vond het wel leuk als er weer wat leven in de brouwerij kwam. “Ik heb van die eerste kinderen veel geleerd. Over hoe belangrijk een goede start in het leven is, wat een veilige hechting betekent, maar ook leerde ik mijn eigen grenzen kennen. Wat wil ik niet? En wat kan ik niet?”
Lowie is inmiddels wakker en ligt in Mascha’s armen en drinkt rustig van zijn fles. Een zoete baby die nieuwsgierig om zich heen kijkt. Waarom kies je ervoor andermans kinderen in huis te nemen? Mascha denkt even na terwijl ze het drinkende jongetje knuffelt: “Het is een soort roesje. Voldoening. Dat je een kind iets meegeeft voor de rest van zijn leven. Dat een kind weer lacht, rust ervaart, geknuffeld wordt. Dat je verschil maakt.”
Pleegzorg is er in alle gradaties en hoewel veel aspirant-ouders graag een baby willen, is de zorg ingewikkelder dan het lijkt. “Kinderen zijn vaak niet het probleem, maar je hebt ook met de ouders te maken”, zegt Daan. “Bij deze baby wordt gekeken of hij straks weer naar zijn ouders kan. Dat betekent dat hij zijn ouders zoveel mogelijk moet zien om goed te kunnen hechten. Dus komen ze drie keer in de week hier langs. Daar moet je wel tegen kunnen.”
Voordat Lowie kwam, zorgden ze voor een jongetje van tien. Twee jaar lang. Op dit jongetje kijken ze met veel plezier terug. Een voorbeeld van goede pleegzorg. Mascha: “Zijn moeder was niet in staat voor hem te zorgen, maar zijn stiefvader wilde het wel doen. Alleen die had lang niet alles op de rit. Daar heeft hij twee jaar de tijd voor gekregen.
‘Zo’n hummel is een bron van liefde’
Ondertussen kreeg het jongetje hier rust en stabiliteit. We lazen voor. Dat vond hij aanvankelijk maar stom, dit jongetje dat dag en nacht op straat had geleefd. Kinderen leren hier dat eten gezellig is, dat je bij elkaar aan tafel zit, naar elkaar luistert. Dat instoppen fijn is. En dat is de waarde van pleegzorg: dat je ze dit meegeeft.”
Na twee jaar was hij klaar om bij zijn stiefvader te gaan wonen, maar ook de stiefvader was er klaar voor. Daan: “En dat is zo mooi. Daar doe je het voor. Dat hij stevig in zijn schoenen staat in zijn verdere leven.”
Pleegzorg is ook dat kinderen in sommige gevallen weer teruggaan. Maar hoe doe je dat weer afscheid van een kind nemen? Hecht je je niet?
“Natuurlijk hebben wij ook gevoel. We zijn geen robots. Je wil het goed afsluiten”, zegt Mascha. Bij het tienjarige jongetje was het goed zo. We hebben er naar toe gewerkt, maar bij de eerste kinderen hadden we het gevoel dat het niet af was. “Als je een ding leert, is dat pleegzorg net het leven is, het valt niet te plannen.”
Sommige mensen zeggen: Waar begin je aan. Het is water naar de zee dragen. “Iemand moet water naar de zee dragen”, lacht Daan. “Je doet het voor de kinderen. Maar vergeet niet: Zo’n hummel is een bron van liefde. Dit mannetje maakt dat we als gezin nog dichter bij elkaar komen te staan.”
Wat baby Lowie betreft, die gaat straks een traject in met zijn eigen ouders om te kijken of die voor hem kunnen gaan zorgen. Heftig? “Ik weet niet hoe ik dat ga ervaren”, zegt Mascha eerlijk. “Voor nu wil ik dat Lowie zoveel mogelijk geknuffeld wordt, liefde ondervindt en goed hecht. Dat is belangrijk voor de rest van z’n leven.”
Zie ook:
Week van de Pleegzorg van 10 tot en met 18 oktober
Informatie over pleegzorg in Doesburg
Mooi, warm verhaal Anneke!
Prachtig ‘werk’ ook Daan en Mascha!!
Inderdaad een prachtig verhaal hoe het ook anders kan.
Dankjewel Daan en Mascha dat jullie dit doen
Wauww wat heb ik toch geweldige familie jullie zijn zo liefdevol geweldig gezin zeker hebben die kinderen het goed bij jullie l! Zo mooi om te lezen jullie verhaal ♡♡
geweldig Masha en Daan.
Heel mooi verhaal….wij zijn ook pleegouders hebben bijna 3 jaar geleden ook een pasgeboren pleegdochter van 2 uur oud in huis verwelkomd….woont nog steeds bij ons. Heel veel succes
Wat een hartverwarmend
verhaal van Daan en Mascha. Ik heb veel respect voor deze mensen.
Masha & Daan, jullie zijn Kanjers!
We zijn trots op jullie.
Dinie en Rob uit Duiven
ik ben zelf moeder van een zoon levi van 6 weken en hij is onterecht uit huis geplaatst ik ben blind en al voor dat ik een kans kreeg werd beweerd dat ik niet voor hem kan zorgen terwijl ik genoeg mensen heb die een verklaring hebben geschreven dat ik het wel kan ik heb nog twee zoons die bij hun vader wonen en pas vaak op mijn buurmeisje van nu 2 maar vanaf baby van 7 maanden de eerste rechter wilde me dan ook de kans geven te laten zien dat ik het kan de wiliamschrikkergroep moest hulp regelen omdat ze dat wilden en ik zelf moest ook navraag doen in mijn netwerk en daar zijn mensen bereid me te helpen nog steeds maar de gezinsvoogd heeft levi toch met spoed uit huis laten plaat