Het derde pleegzorgblog deze week. Want van 10 tot 18 oktober is er de week van de pleegzorg. Nog altijd wordt een pleeggezin gezien als het beste alternatief voor kinderen die niet bij hun eigen ouders kunnen opgroeien. En nog altijd zijn er te weinig gezinnen. Anneke de Bundel portretteert voor DoesburgDirect.nl vier Doesburgse pleeggezinnen. Vandaar de derde pleegzorgblog met Peter en Mirjam van den Broeke.
Het was Mirjam opgevallen in het ziekenhuis, toen hun dochter ziek was, dat er kinderen lagen die niet de aandacht kregen die ze nodig hadden. Huilende baby’s en kinderen die niet door hun ouders getroost werden. “Ik zag voor het eerst dat niet alle ouders de zorg gaven (of konden geven) die wij vanzelfsprekend vonden.
Niet omdat ze het niet wilden maar waarschijnlijk omdat ze geen geld hadden om elke dag naar het ziekenhuis te gaan of omdat ze het niet georganiseerd kregen.” “Kort daarop zag ik een programma over pleegzorg en toen dacht ik ja dat wil ik wel”, aldus Mirjam. “We hebben onze eigen kinderen met liefde opgevoed en we willen en kunnen voor deze pleegkinderen ook iets betekenen. Wel hebben we er mee gewacht totdat onze jongste groot genoeg was.”
Geheime plaatsing
Het eerste pleegkind was een meisje van anderhalf jaar oud. Een crisisplaatsing én een geheime plaatsing. En weer wat later een zevenjarig jongetje. Aan tafel was het volle bak. Peter: “Het voordeel van een groot gezin is dat het niet meer uitmaakt of je nou 4 of 6 kinderen hebt. Het verschil merk je niet meer.”
Hij laat een foto zien van een klein meisje dat twee en half jaar geleden bij hen kwam en voor het eerst een lachje liet zien. “Tijdens het eten hadden we ineens besloten dat wie zijn bord leeg had keihard op tafel mocht slaan.” Verbaasd had de peuter het tafereel gade geslagen en toen breed lachend mee gedaan. Ze vond het geweldig!
“Want daar gaat het om”, zegt Mirjam, “dat je een verlept bloemetje weer ziet stralen, daar doe je het voor.” In principe doen ze crisisopvang. De maximumtijd die daar voor staat is een half jaar maar een aantal kinderen zijn er jaren later nog. Moeilijk om weer afscheid te nemen?
“Soms wel en natuurlijk mis je ze, maar het is goed om te zien dat een kind een fijn gezin voor altijd krijgt. Wij worden dan een soort oom en tante die met een verjaardag langs gaan.” Maar niet met alle kinderen klikt het. Soms past een kind gewoon niet in jouw gezin, hebben ze ook ervaren. “Het moet ook samengaan met je eigen kinderen en met hoe je zelf bent.”
Doesburgse weggeefhoek op Facebook
Er kwam een jongetje van 1,5 jaar. “De leeftijd waar we toch wel voor gaan. We hebben nu immers ook alle spullen in huis”, zegt Peter, terwijl hij met een bezem een berg speelgoed in de hoek van de piano duwt. Even later zal Mirjam nog wat Fimoklei van tafel schrapen voordat ze haar thee neerzet. “Anderhalf is een leeftijd waarop je nog veel met een kind kunt.”
De spullen die ze voor de kinderen hebben, hebben ze bijeen vergaard. Veel komt van de Doesburgse weggeefhoek op Facebook. “De pleegzorgvergoeding is wat het is: een vergoeding”, aldus Peter. “Met 2 jonge kinderen gaat dat op aan de luiers. We hebben gemerkt dat als we aangeven dat we iets nodig hebben voor een nieuw pleegkind in een bepaalde maat, er altijd mensen zijn die met liefde iets afstaan.” Over de vergoeding denken ze verschillend. Peter vindt dat er een te groot verschil zit tussen de logeerhuizen, waar ouders professioneel 3 of 4 kinderen onder hun hoede hebben, en pleegouders zoals zij. Mirjam is het daar niet mee eens. “Je wil voorkomen dat mensen kinderen gaan opvangen voor het geld.”
Ze laten een foto zien van een kind dat bij hen binnen kwam en een foto van jaren later. Het verschil is groot. Van kinderen die op hun hoede zijn als ze binnenkomen naar heerlijke individuen die hun mannetje staan. Maar pleegzorg is niet makkelijk. Als Mirjam een tip aan aspirant-ouders zou moeten geven is het toch wel dat je moet bedenken dat het kind niet van jou is maar je gaat er wel van houden.
“Je moet ruimdenkend zijn”
“Het kind heeft een stel eigen ouders. En wat je ook vindt van die ouders, het zijn wel de ouders van het kind. Je moet ruimdenkend zijn. Je kunt soms mensen over de vloer krijgen die je zelf niet uit zou kiezen maar waar je wel een leuke band mee kunt opbouwen. En je krijgt met hulpverleners te maken. Wat jij vindt, is niet altijd belangrijk.”
Mirjam en Peter behandelen de kinderen niet anders dan hun eigen kinderen. “Ik blijf bij mijn standpunt zoals ik dat ook met mijn eigen kinderen doe. Het grootste compliment dat je kunt krijgen is wanneer een pleegkind naar je toe komt en vertelt dat ze blij is en dat ze je lief vindt, dan weet je dat het goed zit en dat je op de goede weg bent”, aldus Mirjam.
Eerder verscheen in deze serie:
Zie ook:
Week van de Pleegzorg van 10 tot en met 18 oktober
Informatie over pleegzorg in Doesburg
Anneke de Bundel is journaliste en pleeg- en adoptieouder
Bedankt Mirjam en Peter weer en goed verhaal van bijzondere mensen..
@Mirjam en Peter.
Chapeau ……. en dan bedoel ik de hoeden van een hele hoeden-winkel.
For your Information: Jullie verhaal klopt!
In de oorlog hield ik van mijn pleegmoeder evenveel als van mijn eigen moeder.
Dat is zo gebleven tot zij er allebei niet meer waren en nu ……mis ik hen beiden evenveel.
Mooi geschreven, super bedankt voor jullie inzet! En Anneke enorm bedankt voor het beschrijven van deze portretten! Namens Lindenhout en mij alle pleegouders van Doesburg Bedankt. Wat voor jullie misschien gewoon is, vinden wij super!
Miriam en Peter zijn simpelweg de beste -pleeg-ouders die een -verdwaald-kind zich kan wensen!!